Την ώρα που φθίνουν οι οπώρες…

Το φθινόπωρο είναι η μία από τις τέσσερις φυσικά κατά αρχήν διαχωρισμένες χρονικές περιόδους του έτους, που έχει ταυτιστεί στη συνείδηση των πάλαι ποτέ μεγαλωμένων δίπλα στη φύση πολιτών, με το κιτρίνισμα των φύλλων και τη φυσικά επερχόμενη αποκοπή τους από τα κλαδιά των δέντρων τους.

Το φθινόπωρο είναι η ώρα που φθίνουν οι οπώρες, αφού τα φρούτα και κάθε καρπός εντάσσεται αρμονικά στον κύκλο αναπαραγωγής. Οι απανταχού οπώρες φθίνουν και επιστρέφουν ευλαβικά στο χώμα, εκεί όπου γεννήθηκαν, για να επιστρέψουν την επόμενη πάλι άνοιξη με το ξύπνημα της φύσης.

Συνήθως η φθορά αντιμετωπίζεται με τρόμο. Διάγουμε την εποχή της υπερβολικής ενασχόλησης με όλους τους πιθανούς τρόπους καταπολέμησης της φθοράς είτε με την επέμβαση της μηχανής είτε άνευ. Το νυστέρι της πλαστικής χειρουργικής, τα νέα μηχανήματα καμάρια της παρεμβατικής ενάντια στη φθορά επιστήμης, τα υποκατάστατα διατροφής, τα ενισχυτικά του ανοσοποιητικού μας συστήματος, ο ζήλος για την άθληση και τη σωματική δραστηριότητα, έχουν μετατραπεί σε όπλα αποτελεσματικά εναντίον της οιαδήποτε ανεπιθύμητης φθοράς. Γιατί η φθορά τρομάζει και αφήνει πίσω της το κάλυμμα της συμπόνιας για τα θύματά της που δεν μπόρεσαν να νικήσουν το χρόνο.

Από την άλλη όμως το φθινόπωρο, η εποχή της κατεξοχήν φθίνουσας πορείας, κατέχει θέση αγαπησιάρικη στις καρδιές των κοινών θνητών. Είναι η ώρα που οι εσάρπες, τα λεπτά μπουφανάκια και οι αγαπημένες ζακέτες τυλίγουν τους ώμους στο πρώτο άγγιγμα της φθινοπωρινής ψύχρας. Είναι η ώρα που οι πρώτες σταγόνες ποτίζουν τη διψασμένη γη που μοιράζεται τις αναδυόμενες μυρωδιές της μαζί μας. Είναι η ώρα που επιστρέφουμε στα σχολεία, στις κινηματογραφικές αίθουσες για να μυηθούμε με το φεστιβάλ κινηματογράφου στα μονοπάτια των νέων ταινιών, στα φυτώρια για να αγοράσουμε τους βασιλικούς μας και τα μυρωδικά μας ή στις περατζάδες μας στις ανακαινισμένες βιτρίνες. Το φθινόπωρο λοιπόν φθίνουν οι οπώρες αλλά ξυπνούν τα όνειρα τα τυλιγμένα στην καταχνιά, στην πάχνη, στο γρήγορο ερχομό της νύχτας και στις πρώτες στάλες.

Μα τι παράδοξο λοιπόν… Εμείς οι ίδιοι που καλωσορίζουμε τις σκηνές της φθίνουσας πορείας της φύσης και ανυπομονούμε για τα φρεσκοκομμένα μήλα και όχι αυτά του ψυγείου, εμείς αγωνιούμε την ίδια ώρα να μην απολαμβάνουμε τη φύση μας και να αφηνόμαστε στο τρεχαλητό συντήρησης του μαυρίσματος, στην απαλοιφή των ρυτίδων και ό,τι σχετικό. Ίσως γιατί το «ωραίος» που δε συμβολίζει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που είναι στην «ώρα» του, παρεξηγήθηκε με το φθαρμένο. Άλλο το «φθίνω» και άλλο το «φθείρομαι». Και η φθορά δεν έχει σχέση καμιά με τη φυσική φθίνουσα πορεία που οδηγεί στο σπίτι μας… σε αυτό το σπίτι το χτισμένο με τις βασικές αξίες της ζωής που δεν μπερδεύουν το ωραίο με το όμορφο. Γιατί το όμορφο πολλοί το ζήλεψαν, μα το ωραίο νομίζω ότι πολλοί αλίμονο αμέλησαν.

πηγή : https://tetartopress.gr/%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%B8%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CF%80%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%82